Μετά την αμνηστία το 1960 έγραψα μία ογκώδη αίτηση στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΤς, στην οποία περιέγραψα λεπτομερειακά όλη την υπόθεση. Ένα αντίγραφο έστειλα και στην Πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά που έγιναν μετά το θάνατο του Berija και του Στάλιν, έπρεπε να γίνουν για να σωθεί η υστεροφημία αυτής της περιόδου. Κάποιοι ήθελαν πολύ, χάρη σε ψευδομάρτυρες όπως ήταν ο Šaňo Mach, να αλλοιωθεί η ίδια η Ιστορία. Η εξόντωση των μελών του κόμματος ήταν στην τελική ανάλυση η απευθείας υποστήριξη του ιμπεριαλισμού. Η FBI δεν θα κατάφερνε ποτέ να προκαλέσει στο κομμουνισμό τόσες ζημιές όπως η λεγόμενη «προσωπολατρία». Αυτή η υποστήριξη του ιμπεριαλισμού είχε ως αποτέλεσμα και την παγκόσμια ειρήνη αφού πώς μπορούσαν να πιστέψουν οι άνθρωποι να πιστέψουν στις λενινιστικές αρχές αφού οι ίδιοι «τρωγόμασταν» με βοήθεια των αγχονών, των φυλακών, της διανοητικής σακάτευσης. Η «προσωπολατρία» πρόσφερε με αυτό τον τρόπο τα πιο πολύτιμα επιχειρήματα για την στήριξη του ιμπεριαλισμού. Για αυτό συστάθηκε μία επιτροπή η οποία ερεύνησε όλες τις πολιτικές δίκες. Το αποτέλεσμα ήταν η επανάληψη της δίκης. Και η αποκατάσταση. Αλλά μόνο μερική.
Μας προσφέρθηκαν διάφοροι παστοί, αλλά οι περισσότεροι επιλέξαμε να εργαστούμε στην Ακαδημία επιστημών. Εγώ προτίμησα την παλαιά μου αγάπη, την λογοτεχνία, χωρίς ωστόσο να έχω πανεπιστημιακή κατάρτιση στο κλάδο αυτό.
Αν τα κατάφερα θα δείξει ο χρόνος.
Η φυλακή είχε διάφορες επιπτώσεις στην υγεία μου και την ψυχολογία μου. Ισχαιμία, χαλασμένα δόντια, μυωπία, μοναχικό τρόπο ζωής και υπεροψία σχετικά με την καθημερινή επιδίωξη υλικών αγαθών.
Όταν πέθανα άφησα δύο κοστούμια, τρία πουκάμισα και ένα πανωφόρι.
Και μία εγγονή (από τα εφτά μου) στην οποία τα διηγήθηκα όλα και η οποία παντρεύτηκε την Ελλάδα όπου θα καταλάβουν οι άνθρωποι γιατί δεν έπαψα να πιστεύ
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen