Ο Δανιήλ Στη φυλακή

Η συνέχεια από το άλλο μπλογκ...
Τα γεγονότα στην Ουγγαρία το 1956 και ιδιαίτερα το ΧΧ συνέδριο του ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης, σήμαινε μία τομή στις εξελίξεις όπως και στις συνθήκες που επικρατούσαν στη φυλακή. Μας επέτρεψαν να παραγγείλουμε κάποιο περιοδικό και εγώ έπαιρνα τη Πράβδα της Μόσχας. Σε ένα τεύχος βρήκα ένα άρθρο του δικού μας υπουργού ότι οι πολιτικές δίκες θα αναθεωρήσου. Έπρεπε όμως να περιμένουμε άλλα τέσσερα χρόνια, οι δικοί μας δεν είχαν το σθένος και έπρεπε να επέμβει ο ίδιος ο Chruscov για να μας αφήσου ελεύθερους. Στις φυλακές μας ήμασταν 2000 φυλακισμένοι κομμουνιστές. Η τομή ήταν επίσης στο ότι μπορούσα να δουλέψω σε ένα εργοστάσιο ξυλουργίας για πόρτες και παράθυρα. Συγχρόνως στη δική μας φυλακή δούλευε πειραματικό Δημοτικό σχολείο όπου οι φυλακισμένοι μπορούσαν να τελειώσουν το σχολείο. Εγώ δίδασκα σλοβάκικα. Είχαμε και λογοτεχνική λέσχη, της οποίας ήμουν επικεφαλής, όπου κάθε φορά κάποιος έγραψε μία αναφορά για κάποιο σύγχρονο λογοτεχνικό έργο και μετά γινόταν η συζήτηση. Προσπαθούσα να ζω υγιεινά, να αθλούμαι και να περπατάω με τις ώρες στο κελί.
Η ελπίδα αντικαθρεφτιζόταν και στα όνειρά μου: περίμενα ένα τρένο να έρχεται και αυτό έφευγε και με άφηνε κλαίγοντας. Κάθε νύχτα το ίδιο.
Τελικά την άνοιξη 1960 με άφησαν ελεύθερο. Πήγα κατευθείαν στην γυναίκα μου. Μου άνοιξε με φίλησε χωρίς λόγια και μου είπε: «Εγώ δεν θέλω πια να ζω μαζί σου». Προσπάθησα να την πείσω. Μάταια.
Και έτσι, στην αυλή του αδερφού μου, τρεις βδομάδες που μου έδωσαν άδεια πριν αρχίσω να δουλέψω, λιαζόμουν στον Ήλιο και διάβαζα βιβλία.
Ειδικά κέντρισε το ενδιαφέρον μου το μυθιστόρημα του Balzak «Η σκοτεινή υπόθεση». Διαδραματιζόταν στη διάρκεια της τρομοκρατίας της Μεγάλης Γαλλικής επανάστασης μετά το 1794, όταν στη Γαλλία ξέσπασαν «οι διωγμοί ενάντια στις μάγισσες» και δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι γνωρίστηκαν με τη γκιλοτίνα. Μου χτύπησε στα μάτια η συγγένεια των καταστάσεων, πρώτα απ’ όλα οι ανόητη καταγγελία όταν ο ήρωας λέει ότι πρέπει να τρέξει γιατί τον κατάγγειλαν πώς έκλεψε τα καμπαναριά του Notre Dame και ότι ήταν φτιαγμένες ομάδες συνεργατών που ποτέ τους δεν συναντήθηκαν
«ΟΙ άνθρωποι έμαθαν από την ιστορία μόνο ένα, ότι δεν έμαθαν τίποτα».
Και το χειρότερο: όλα αυτά τα εγκλήματα δεν έκαναν κακό μόνο σε μας τους πρωταγωνιστές, αλλά έβλαψε την υπόθεση του κομμουνισμού. Ακρωτηρίασε την πιο ανθρώπινη θεωρία, βασισμένη στο σεβασμό στον άνθρωπο, την αλήθεια και το δίκαιο. Εμάς μας έκαναν να πιστέψουμε ότι πρέπει να υποφέρουμε στο όνομα της «όξυνσης της ταξικής πάλης» γιατί όμως οι άλλοι, οι απλοί άνθρωποι δεν είπαν τίποτα;
Συνεχίζεται... μέχρι να τελειώσει...