Η ανίκιτη (προς το παρόν) δύναμη του χαρτιού

Κάποτε δούλευα κι εγώ σε ένα γραφείο. Όλοι τη θεωρούσαν μία από τις καλύτερες δουλείες Εκτός από μένα. Ήταν στην Πρεσβεία.
Μισώ τη χαρτούρα, μισώ τις σφαγγίδες, μισώ τη γραφειοκρατεία, το να διεκπεραιώνω κάτι. Προσπαθούσα να μάθω κι απ' αυτή τη δουλειά ότι γινόταν, ήταν αρκετά, να διερμηνεύω πρωτ' απ' όλα. Αλλά τα περισσότερα μου ήταν άχρηστα για την πορεία της ζωής μου. Του συγγραφέα που ήθελα να γίνω και ακόμα δεν έγινα.
Με άλλα λόγια μετά από δύο χρόνια συμφώνησα με την Πρόξενο να σταματήσουν να μου γαμάνε το εγκέφαλω, δηλαδή να φύγω από κει. Ήμουν έτοιμη να πεθάνω στη ψάθα, μου άρεσε η ιδέα άλλωστε, όλοι οι μεγάλοι άνδρες δεν πεθαίνουν στην ψάθα; Δυστυχώς έχω σπίτι δικό μου κληρονομιά από την γιαγιά μου, όχι τράπεζες, ούτε κάρτες (είμαι ελεύθερη!), οπότε στην ψάθα δεν θα πεθάνω, αλλά τέλος πάντω. Το πρώτο μου βιβλίο το έκλαψα στα 30 μου, πουλήθηκαν 39 αντίτυπα αλλά το ευχαριστήθηκα. Κάποιοι μου είπαν ότι παρόλο που δεν συμφωνούν μαζί μου, ήταν το ωραιότερο βιβλίο που έχουν διαβάσει ποτέ τους.
Και μετά δέκα χρόνια δεν έγραψα τίποτα...
Τώρα λοιπόν, μετά την Πρεσβεία, άρχισα να είμαι πολύ ευτυχισμένη. Έκανα επιτέλους αυτό που αγαπώ. Και τα σχέδια μου αυξανόταν με γεωμετρική σειρά. Έγραφα δέκα χρόνια και έγραψα δέκα βιβλία, το ένα μετά το άλλο, τα πρώτα με όχι και τόσο καλά ελληνικά, τα αλλά με καλύτερα.
Το δεύτερο εκδόθηκε το 2003 και πούλησε 2000 αντίτυπα, δεν ξέρω, ίσως και περισσότερα, οι εκδότες λεει, θα σας πει ο καθένας που ξέρει τη δουλειά, σας κλέβουν πάντα.
Είναι κοινωνική αδικία να ζουν από τα βιβλία μου οι διορθωτές, οι γραμματείς, οι εκδότες, οι μεγαλέμποροι, τα συνεργεία διανομής, τα βιβλιοπωλεία, μόνο ο δημιουργός όχι.
Τέλος πάντων. Είναι στο σύστημα αυτό. Στο "υπαρκτό σοσιαλισμό" ήταν απ' αυτή τη άποψη καλύτερα τα πράγματα, ο συγγραφέας είχε την οικονομική υποστήριξη τότε εκεί.
Δεν πειράζει, αφού γράφω για να αλλάξουν τα πράγματα. Όχι πώς θέλω έναν καινούργιο "υπαρκτό" αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα, θέλω νέα. Η αλλαγή της εξουσίας δεν λύνει το θέμα του καινούργιου ανθρώπου.
Εγώ να είμαι ευτυχισμένη με αυτό που κάνω και δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Να δημιουργώ. Ούτε να παντρευτώ δεν με ενδιαφέρει, εκτός αν ερωτευτώ, ίσως μετά δεν ξέρω, (ερωτεύτηκα μετά την Πρεσβεία δύο φορές, μία λίγο και μία πολύ, αλλά αυτό είναι μία άλλη υπόθεση). Καλύτερα να μείνω ελεύθερη γιατί έχω πολύ δουλειά να κάνω ακόμα. (Τον Χρίστο τον ήθελα για το γαμώτο, αλλά ήξερα ότι δεν θα μπορούσα με τίποτα να ζήσω σε μία συμβατική οικογένεια. Μόλις θα μου έλεγε ότι με θέλει θα τον αρνιόμουν. Ήταν πολύ διαφορετικός από μένα, δεν ταιριάζαμε ούτως ή άλλως.)
Όταν λοιπόν έφυγα από την Πρεσβεία όλη με περιφρονούσαν. Η κοπέλα που ήρθε στη θέση μου πιο πολύ απ' όλους. Εκείνη ήταν ικανή, της άρεσε η δουλειά, είχε ακριβώς αυτές τις ικανότητες που χρειάζονται για δουλειά γραφείου... Εγώ όχι. Με περιφρονούσε μέχρι χθες.
Λοιπόν όμως. Το τρίτο μου βιβλίο ακόμα πουλάει, και είναι το καμάρι μου... Δεν πήρα ούτε φράγκο αλλά χαίρομαι πώς είναι στα βιβιοπολεία. Θα πάρω κάτι όταν θα πουληθούν τα 2000 αντίτυπα. Και το τέταρτο, αυτό είναι σχεδόν φρέσκο! Όλοι μου λένε ότι το είδαν κάπου, ένας στην Ελευθεροτυπία, ένας στο Διαβάζω, ένας στο Φαντομάς. Και χθες πήγα στην κοπέλα από τη Πρεσβεία, είναι φίλη μου κάπως.
"Να, κοίτα τι σου έφερα, πήρα ένα και για μένα και για τη φίλη μας τη Νταρίνα, για να δει πόσο σπουδαία φίλη έχουμε," μου έδωσε το περιοδικό του Ελευθερουδάκη που βγήκε τώρα πριν τα Χριστούγεννα και βγαίνει κάθε μήνα. Της το έδωσα το βιβλίο μου σαν δώρο. Το έβαλε πάνω από την Ψιλικατζού, για να το διαβάζει αμέσως μετά τον Κούντερα.
Αν θέλετε όμως να πλουτίσετε, δεν σας συνιστώ να γράφετε. Αν έχετε λίγες ανάγκες όπως εγώ, σας συνιστώ να ακολουθήστε αυτό που αγαπάτε και να μη σας ενδιαφέρει τίποτα άλλο.
Και ας πεθάνω στην ψάθα. Μου αρέσει. Είναι μέρος του μύθου σου. Άλλωστε, δεν έχω πολλές ανάγκες.
Α, ναι, το πιο φρέσκο βιβλίο μου το λένε "Την πρώτη φορά..." Έτσι, για να γράψω καμιά φορά κι εγώ ένα μυθιστόρημα για νέες κοπέλες.)