Δύο ζητιάνοι ζούσαν έξω από ένα χωριό, μέσα στο δάσος. Ο ένας ήταν τυφλός και ο άλλος δεν είχε πόδια. Μία μέρα, το δάσος έπιασε φωτιά. Βεβαίως ήταν ανταγωνιστές. Έκαναν και οι δύο τη ίδια δουλειά, ζητιάνευαν από τους ίδιους ανθρώπους και ο καθένας τους ήταν συνεχώς θυμωμένος με τον άλλο. Όχι μόνο δεν ήταν φίλοι, αλλά ένιωθαν έχθρα και δεν μιλούσαν μεταξύ τους.
Τώρα όμως βρισκόταν σε έκτακτη ανάγκη. Ο τυφλός είπε στον άνθρωπο που δεν είχε πόδια: «Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από δω, είναι με το να σε πάρω στους ώμους μου. Χρησιμοποίησε εσύ τα πόδια μου και εγώ θα χρησιμοποιήσω τα μάτια σου, Αυτό είναι ο μόνος τρόπος για να σωθούμε».
Και αυτό ακριβώς έκαναν. Έτσι παράτησαν την έχθρα τους, έγιναν φίλοι και έσωσαν τη ζωή τους.
Αυτό είναι ένα ανατολίτικο παραμύθι. Και μιλάει για τη νόηση και τη καρδιά σου. Δεν έχει να κάνει με ζητιάνους, έχει να κάνει με σένα. Δεν έχει να κάνει με δάση που καίγονται, έχει να κάνει με σένα. Εσύ είσαι εκείνος που καίγεται.
Θάρρος
«Η χαρά του να ζεις επικίνδυνα»
(Ο ΣΥΡ έχει μάτια, το ΚΚ έχει πόδια)
Όλα είναι προς ανακύκλωση...
