ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΠΥΡΑ: η συνέχεια - Ο Δανιήλ θύμα του Σταλινισμού

Μετά την αμνηστία το 1960 έγραψα μία ογκώδη αίτηση στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΤς, στην οποία περιέγραψα λεπτομερειακά όλη την υπόθεση. Ένα αντίγραφο έστειλα και στην Πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά που έγιναν μετά το θάνατο του Berija και του Στάλιν, έπρεπε να γίνουν για να σωθεί η υστεροφημία αυτής της περιόδου. Κάποιοι ήθελαν πολύ, χάρη σε ψευδομάρτυρες όπως ήταν ο Šaňo Mach, να αλλοιωθεί η ίδια η Ιστορία. Η εξόντωση των μελών του κόμματος ήταν στην τελική ανάλυση η απευθείας υποστήριξη του ιμπεριαλισμού. Η FBI δεν θα κατάφερνε ποτέ να προκαλέσει στο κομμουνισμό τόσες ζημιές όπως η λεγόμενη «προσωπολατρία». Αυτή η υποστήριξη του ιμπεριαλισμού είχε ως αποτέλεσμα και την παγκόσμια ειρήνη αφού πώς μπορούσαν να πιστέψουν οι άνθρωποι να πιστέψουν στις λενινιστικές αρχές αφού οι ίδιοι «τρωγόμασταν» με βοήθεια των αγχονών, των φυλακών, της διανοητικής σακάτευσης. Η «προσωπολατρία» πρόσφερε με αυτό τον τρόπο τα πιο πολύτιμα επιχειρήματα για την στήριξη του ιμπεριαλισμού. Για αυτό συστάθηκε μία επιτροπή η οποία ερεύνησε όλες τις πολιτικές δίκες. Το αποτέλεσμα ήταν η επανάληψη της δίκης. Και η αποκατάσταση. Αλλά μόνο μερική.
Μας προσφέρθηκαν διάφοροι παστοί, αλλά οι περισσότεροι επιλέξαμε να εργαστούμε στην Ακαδημία επιστημών. Εγώ προτίμησα την παλαιά μου αγάπη, την λογοτεχνία, χωρίς ωστόσο να έχω πανεπιστημιακή κατάρτιση στο κλάδο αυτό.
Αν τα κατάφερα θα δείξει ο χρόνος.
Η φυλακή είχε διάφορες επιπτώσεις στην υγεία μου και την ψυχολογία μου. Ισχαιμία, χαλασμένα δόντια, μυωπία, μοναχικό τρόπο ζωής και υπεροψία σχετικά με την καθημερινή επιδίωξη υλικών αγαθών.
Όταν πέθανα άφησα δύο κοστούμια, τρία πουκάμισα και ένα πανωφόρι.
Και μία εγγονή (από τα εφτά μου) στην οποία τα διηγήθηκα όλα και η οποία παντρεύτηκε την Ελλάδα όπου θα καταλάβουν οι άνθρωποι γιατί δεν έπαψα να πιστεύ

Ο Δανιήλ Στη φυλακή

Η συνέχεια από το άλλο μπλογκ...
Τα γεγονότα στην Ουγγαρία το 1956 και ιδιαίτερα το ΧΧ συνέδριο του ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης, σήμαινε μία τομή στις εξελίξεις όπως και στις συνθήκες που επικρατούσαν στη φυλακή. Μας επέτρεψαν να παραγγείλουμε κάποιο περιοδικό και εγώ έπαιρνα τη Πράβδα της Μόσχας. Σε ένα τεύχος βρήκα ένα άρθρο του δικού μας υπουργού ότι οι πολιτικές δίκες θα αναθεωρήσου. Έπρεπε όμως να περιμένουμε άλλα τέσσερα χρόνια, οι δικοί μας δεν είχαν το σθένος και έπρεπε να επέμβει ο ίδιος ο Chruscov για να μας αφήσου ελεύθερους. Στις φυλακές μας ήμασταν 2000 φυλακισμένοι κομμουνιστές. Η τομή ήταν επίσης στο ότι μπορούσα να δουλέψω σε ένα εργοστάσιο ξυλουργίας για πόρτες και παράθυρα. Συγχρόνως στη δική μας φυλακή δούλευε πειραματικό Δημοτικό σχολείο όπου οι φυλακισμένοι μπορούσαν να τελειώσουν το σχολείο. Εγώ δίδασκα σλοβάκικα. Είχαμε και λογοτεχνική λέσχη, της οποίας ήμουν επικεφαλής, όπου κάθε φορά κάποιος έγραψε μία αναφορά για κάποιο σύγχρονο λογοτεχνικό έργο και μετά γινόταν η συζήτηση. Προσπαθούσα να ζω υγιεινά, να αθλούμαι και να περπατάω με τις ώρες στο κελί.
Η ελπίδα αντικαθρεφτιζόταν και στα όνειρά μου: περίμενα ένα τρένο να έρχεται και αυτό έφευγε και με άφηνε κλαίγοντας. Κάθε νύχτα το ίδιο.
Τελικά την άνοιξη 1960 με άφησαν ελεύθερο. Πήγα κατευθείαν στην γυναίκα μου. Μου άνοιξε με φίλησε χωρίς λόγια και μου είπε: «Εγώ δεν θέλω πια να ζω μαζί σου». Προσπάθησα να την πείσω. Μάταια.
Και έτσι, στην αυλή του αδερφού μου, τρεις βδομάδες που μου έδωσαν άδεια πριν αρχίσω να δουλέψω, λιαζόμουν στον Ήλιο και διάβαζα βιβλία.
Ειδικά κέντρισε το ενδιαφέρον μου το μυθιστόρημα του Balzak «Η σκοτεινή υπόθεση». Διαδραματιζόταν στη διάρκεια της τρομοκρατίας της Μεγάλης Γαλλικής επανάστασης μετά το 1794, όταν στη Γαλλία ξέσπασαν «οι διωγμοί ενάντια στις μάγισσες» και δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι γνωρίστηκαν με τη γκιλοτίνα. Μου χτύπησε στα μάτια η συγγένεια των καταστάσεων, πρώτα απ’ όλα οι ανόητη καταγγελία όταν ο ήρωας λέει ότι πρέπει να τρέξει γιατί τον κατάγγειλαν πώς έκλεψε τα καμπαναριά του Notre Dame και ότι ήταν φτιαγμένες ομάδες συνεργατών που ποτέ τους δεν συναντήθηκαν
«ΟΙ άνθρωποι έμαθαν από την ιστορία μόνο ένα, ότι δεν έμαθαν τίποτα».
Και το χειρότερο: όλα αυτά τα εγκλήματα δεν έκαναν κακό μόνο σε μας τους πρωταγωνιστές, αλλά έβλαψε την υπόθεση του κομμουνισμού. Ακρωτηρίασε την πιο ανθρώπινη θεωρία, βασισμένη στο σεβασμό στον άνθρωπο, την αλήθεια και το δίκαιο. Εμάς μας έκαναν να πιστέψουμε ότι πρέπει να υποφέρουμε στο όνομα της «όξυνσης της ταξικής πάλης» γιατί όμως οι άλλοι, οι απλοί άνθρωποι δεν είπαν τίποτα;
Συνεχίζεται... μέχρι να τελειώσει...

Δεν τα κατάφερε ούτε χθες ο Αλαβάνος...

Ενώ η Παπαρήγα έδωσε μία κάποια λύση.
Και το πιο ωραίο μπλαμπλα το έχει ο Ανδρέου!

"Με το πραγματικό επιβιώνεις, με το όραμα ζεις..."

Έξω από το κλουβί περιμένει η βουλή

για τρλούς

Tannenbaum

Σαν παιδιά χρειαζόμασταν αγάπη και όχι υλισμό, με τη γλώσσα μέχρι τα γόνατα, όπως λένε στην πατρίδα μου.

Ας καταστραφεί ο αυταρχισμός των γονιών